Het lege nest syndroom!

Wat is dat eigenlijk, het lege nest zyndroom, ik heb inmiddels wel wat verhalen gelezen, maar deze zijn niet op mij van toepassing, omdat normaal gesproken de kinderen uit huis gaan en jijzelf dan achter blijft in een leeg huis.

Dat is in mijn geval héél anders gegaan.

Mijn oudste dochter ging een paar jaar geleden studeren in Utrecht en dus ook op kamers, want vanuit Zeeuws Vlaanderen is het absoluut geen optie om heen en weer te reizen. Niet met een auto en ook niet met het OV. Natuurlijk keek zij er echt naar uit en natuurlijk was zij er klaar voor. En natuurlijk is het ultieme doel je kinderen kunnen loslaten. Dus kind de deur uit? Missie volbracht. Een mooie mijlpaal, waar ik tevreden op terug kan kijken. Maar ik voelde me helemaal niet blij of voldaan. Ik miste mijn meisje enorm, daarbij kwam dat mijn meisje naar de grote stad ging verhuizen. Utrecht in plaats van Hulst! Ik zag overal beren op de weg!

Maar wel ineens een hoop minder troep in huis, een kind minder dat overal haar spullen liet slingeren. Eentje minder die overhellende stapels schoolboeken en schriften op de laatste lege stoel plant. Die achteloos tassen, jassen en andere loslopende accessoires overal dumpt.

Niet meer wakker liggen omdat ze om half zes ’s ochtends nog steeds niet thuis is (‘Ik denk niet dat het laat wordt, hoor mam’), en dat angstvallig vooral niet laten merken. Niet toegeven dat je tachtig keer op Whatsapp hebt gecheckt wanneer ze voor het laatst online was (goddank, om 05.18 uur leefde ze dus nog).

Nog wel een dochter thuis, maar deze was totaal anders dan de andere, de jongste heeft veel meer zorg en aandacht nodig, hier heb ik menig maal mee in de avond of in de nacht op de huisartsenpost gezeten omdat ze gehecht moest worden. De stromen met hulpverlening (waar maar bar weinig goede mensen bij zitten), dan weer hier, dan weer daar. Om nog hopelozer van te worden dan wat het al was. Wat dat betreft was ik blij dat mijn oudste dochter uit deze situatie was en een nieuw leven was begonnen.

Bij mijn jongste dochter en mezelf ging het zachtjes aan nog meer bergafwaarts. De stress, de zorgen, de angst, alles begon zijn tol te eisen, totdat we uiteindelijk samen de knoop door hebben gehakt, mijn dochter ging met enig aandringen van haar vader en mij, bij haar vader wonen. En daar zat ik dan, volledig van de wereld, volledig uit balans, in een leeg huis. Een huis wat niet echt heel groot was, maar nu ik er nog alleen zat leek het enorm en voelde het enorm!

Overal waar ik keek, wat ik beet pakte zat een stroom van emoties aan van de afgelopen 7 jaar. Zo kon het niet meer verder. Dat wilde ik ook niet meer, ik begon mijn huis op te ruimen en leeg te ruimen, alles met emotie heb ik bewust afscheid van genomen en ik ging daar volledig in op. Net zolang tot er niets meer was. 3 dozen en een koffertje met kleren in de auto geladen en vertrokken naar Goes. Een nieuw leven, nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden. De eerste 2 maanden ging het nog wel, maar toen was alles leeg, ook in mij was alles leeg. Er was niets meer, de auto had ik inmiddels aan mijn oudste dochter meegegeven, dus ik had alleen nog een fiets!

Ik voelde me nutteloos, een nutteloze moeder, waar moest ik naartoe met mijn lege vleugels, het zorgen wat ik vanaf de geboorte had gedaan was niet meer nodig. En tegelijkertijd voelde ik me schuldig over al die schurende emoties. Wat was ik nou eigenlijk voor een moeder, dat ik mijn kinderen niet eens een beetje fatsoenlijk kon loslaten?

Aan de ander kant had ik er geen flauw idee meer van wat mijn kinderen deden of waar ze uithingen, en ik maakte me geen zorgen meer, niet echt in ieder geval. Daardoor slaap ik voor het eerst sinds jaren stukken beter. Ook geen losse onderdelen van spullen van die meiden meer, ik zit helemaal nieuw en dus ook niet van die vaste herinneringen meer.

Wel herinneringen en een stroom van emoties, maar geen zorgen. Een nieuw soort rust waar ik nog niet aan kan wennen.

Ik ga de deur uit, kijk rond in mijn nieuwe omgeving en probeer mezelf een nieuw thuis gevoel te geven, maar dat valt niet mee. Ik sta los van alles, ik weet vaak niet eens wat ik aan het doen ben. Meer dan 22 jaar als moeder aan het zorgen, waarvan de laatste 7 jaar in een enorme roller coaster die nu piepend en knarsend met een enorme klap tot stilstand is gekomen.

Hoe pak je dan je leven weer op? Na het lezen van allerlei verhalen over het lege nestsyndroom begint bij mij een lampje te branden.

Ik woon niet meer waar ik woonde, ik heb een nieuw leven, mijn kinderen zijn de deur uit en ik heb ineens tijd voor mezelf! Voor mij! Ik hoef met niemand rekening te houden, ik kan doen wat ik wil. De was is een lachertje, net als het huishouden doen of boodschappen halen. Ik ben een moeder en zal dat ook altijd blijven, als er wat is dan weten ze mij te vinden en ze mogen altijd komen eten en logeren.

Het ritme van alledag is veranderd in ander ritme. Ik hoef ze niet meer achter hun kont aan te zitten dat ze moeten opruimen en als ik bel word ik meestal niet direct weggedrukt, sterker nog, ze bellen mij soms zelf, zo maar, spontaan. Of ze appen, het is veel meer een echt contact aan het worden en ze komen ineens veel groter en volwassener over, juist omdat ik ze niet meer dagelijks zie of hoor. En met deze rust kan ik nu beter loslaten, mijn meiden komen er wel en ik ook. Ik heb een nieuw leven en dat mag ik helemaal zelf gaan opvullen met alles wat ik belangrijk en leuk vind.

Als ik aan mijn meiden denk of als ik ze hoor, dan stroomt mijn hart van liefde, dat heeft het altijd gedaan, dat doet het nu ook en dat zal het altijd blijven doen. Ik ben een super trotse moeder met een hart vol liefde voor mijn beide dames! My Special girls!